ಆಡುಭಾಷೆ-ಮಾತೃಭಾಷೆ-ಮನೆಮಾತು-ದೇಶಭಾಷೆ-ವ್ಯವಹಾರದ ಭಾಷೆ…

ಯಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಸಂಗದ

 ಮಾಧ್ಯಮವಾದ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲೂ ಬರೆಯಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ – ಅಂದರೆ ಪರಿಸರದ ಭಾಷೆಗೆ ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಆಪ್ತತೆಯಿದೆ. ಅದನ್ನು ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಕನ್ನಡವೇ ಸೂಕ್ತವಾಯಿತು.

 ಹತ್ತಿರವಾದದ್ದರಿಂದ ಅನುಕೂಲವಾಯಿತು. ಅಷ್ಟಾದರೂ ನನ್ನ ತಾಯಿನಾಡಿನ ಜೊತೆಗೆ ಸಂಪರ್ಕವಿದ್ದದ್ದು ಕನ್ನಡದ ಮೂಲಕವೇ. ತಾಯಿ-ತಂದೆಯರಿಗೆ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಪತ್ರ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಇತರ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಪರಿಸರ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮಾಡುವುದೇ ಸಹಜವೆನ್ನಿಸಿತು. ಆದರೆ ಹೈದರಾಬಾದಿನಲ್ಲಿರುತ್ತಾ – ಮಾತೃಭಾಷೆಯೂ ತೆಲುಗು, ಪರಿಸರದ ಭಾಷೆಯೂ ತೆಲುಗು, ವ್ಯವಹಾರದ ಭಾಷೆಯೂ ತೆಲುಗು ಆದ ವಿಚಿತ್ರ ಪ್ರಮೇಯ ಬಂತು. ಆಗ ನಾನು ತೆಲುಗು ಭಾಷೆಯನ್ನು ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಕಲಿಯ ಬೇಕಾಯಿತು. ಪತ್ರವ್ಯವಹಾರ ತೆಲುಗಿನಲ್ಲಿ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಕಲಿತೆ. ಹಾಗೆ ಕಲಿತರೂ ಕಡೆಗೆ ಸೃಜನಶೀಲ ಬರವಣಿಗೆಗೆ ಭಾಷೆ ದಕ್ಕಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ತಯಾರಿಯೇ ಬೇರೇನೋ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಭಾಷೆಯ ಮೇಲಿನ ಹಿಡಿತವೂ ಸಂದರ್ಭದಿಂದ ಸಂದರ್ಭಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ.

 ಅವರ ಧ್ವನಿ ಯಾವ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಕೇಳಿಬರಲಿಲ್ಲ!

ನ್ನು ರಚಿಸಿದ್ದಾಳೆ. ಸಾಲದ್ದಕ್ಕೆ ಅದಕ್ಕೆ ತಯಾರಿಯಾಗಿ ತನ್ನ ಓದು ಮತ್ತು ಇತರ ಎಲ್ಲ ವ್ಯವಹಾರಗಳನ್ನು ಪರಿಸರದ ಭಾಷೆಯಾದ ಇಟಾಲಿಯನ್ ನಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ್ದಳಂತೆ. ಇದೂ ಕುತೂಹಲದ ಸಾಧನೆಯೇ ಸರಿ.